Nesto me pritislo danas,sad ovog momenta.Slike su tu,dosli su oni iz Gracanice,tako eto,samo da nas pobiju.Nekad se nezna je li gore poginuti,ili ostati u zivotu,jer kad se slike vrate na oci,ode sve u mrak mrznje,tuge za onim sto mislim da sam mogao bolje uraditi tog trenutka kada su dosli po mene.Moja cula su se spremila za bol koji me prazni,istjeruje me pred sudnji dan,dan kada sam ostao fizicki ziv,a umro za navijek u dubini moje duse,spremajuci se vazda za taj trenutak,01.07.1992,17h i 30 min.Puzim,bjezim,mislim da cu docekati izlazak sunca,izlazak iz necega sto me vuce u dubine tame,koju ljudski rod podnijeti nemoze,nego se povinuti,i pogledati u oci smrt.A sta je to smrt u tom trenutku,kad si bespomocan,kad se ti vise nista ne pitas,samo poblijedis,prelije te studen znoj.
Eto hajde da se halalimo,rece lik....halalite....On sleze ramenima zadnji put,jer Oni umiru,mirno i dostojanstveno.Jer postoje ptice koje umiru pjevajuci,a Oni,isti koji stojimo u redu,koji ce se porusiti kao domine,kao klasje zita,ne pjevajuci,ali hrabro.
Ponovo stojim tu,na mjestu gdje se krv prolila,ali poslije mnogo godina i sam.Vidim krv ,vidim ubicu Karisik Zorana Kareta,vidim naredbodavca Vladu Markovica,vidim sve samo njih nejma.....01.07.1992-01.07.2010....Twin Peaks
